μεσοτοιχία η [mesotixía] :

(1. κοινός τοίχος δύο οικοδομών: Έχουμε ~ με το διπλανό σπίτι. 2. ο μεσότοιχος: Όλες οι μεσοτοιχίες είναι από τούβλα.
λόγ. μεσότοιχ(ος) -ία])

Τα μάτια του ξεχωρίζουν σαν μικρές άσπρες τσίπες ανάμεσα στα λιπαρά ματόκλαδα. Βλέμμα θαμπό, άρρωστο.

«Πού είναι τα παπούτσια μου; Πού τα πήγες; Θέλω τα παπούτσια μου!».Η χοντρή βαριά φωνή τρυπά το ντουβάρι και φτάνει στ’ αυτιά μου.

«Ήταν εδώ, στην καρέκλα!». Με τρομάζει.«Πού είναι τα παπούτσια μου!». Η ανάσα γεμάτη σάπια τροφή. Σάλια στεγνά, ξεραίνουν τις γωνίες γύρω και έξω από τα χείλη του. Τα μαλλιά λιπαρά, γκρίζα. Σκόρπιες κολλημένες μεταξύ τους τούφες σκορπίζονται στην κορυφή και φτάνουν ως το μέτωπο.

«Πού είναι τα παπούτσια μου! Καριόλα! Ήταν καινούρια παπούτσια! Καινούρια!». Ανασηκώνομαι και τραβώ τις κουβέρτες. Παχύς , ίσως λιγότερο από σαρανταπέντε αλλά το μέγεθος της κοιλιάς του ανισσοροπεί με την υπόθεση να’ ναι μικρότερος. Βαριανασαίνει και το χνώτο ακουμπά στα ρουθούνια μου. Σίγουρη είμαι. Σάπισμένα δόντια και αβάσταχτη τσιγαρίλα. Βαρύς καπνός που για χρόνια πολλά εισρέει ανεμπόδιστος.

«Σε ρωτάω μωρή! Εδώ τα είχα! Εδώ, στην καρέκλα! Καινούρια παπούτσια. Εδώ, σε μια τσάντα. Εδώ! Τριάντα ευρώ τα πήρα! Το καταλαβαίνεις μωρή καριόλα! Τριάντα ευρώ!». Ακουμπώ ξανά στο μαξιλάρι και κλείνω τα μάτια. Περιστρέφεται γύρω από μια παλιά ξύλινη καρέκλα. Ακουμπά την πλάτη της. Ξεφτισμένη. Φθαρμένο βερνίκι. Η φανέλα του γκρίζα. Διακρίνω τις λευκές υποψίες από τ’ άλατα του ιδρώτα. Φορά την ίδια βαμβακερή φανέλα από τότε που τον γνώρισα, ένα χρόνο και εννιά μήνες.

«Καινούρια παπούτσια! Τριάντα ευρώ! Θα πρέπει να δουλεύω δώδεκα ώρες στο ταξί για να τα βγάλω! Τριάντα ευρώ μωρή καριόλα! Τριάντα! Καινούρια παπούτσια κι εσύ τα έδωσες!».

Αδύνατο να ξανακοιμηθώ. Προσποιούμαι πως ακούω. Τ’ όνειρο που είδα χθες, το επόμενο που θα’ ρθει. Αποφασίζω να σηκωθώ. Η ανεργία με βαραίνει. Οι μέρες μου κυλούν με μεγάλες παύσεις.

«Με τρελαίνεις! Τα έδωσες, καινούρια παπούτσια! Χρωστάω εφτάμισι χιλιάδες στην εφορία, δύο χιλιάδες για το ταμείο, κι εσύ του τα έδωσες! Καριόλα! Δώσε του ο,τι θέλεις, δικό σου! Ό,τι θέλεις δικό σου, μα όχι τα δικά μου παπούτσια! Πού θα βρω τριάντα ευρώ! Ήταν καινούρια!».

Απέναντι του μια ηλικιωμένη γυναίκα. Κατάκοιτη. Αποστεωμένη. Ακίνητη με δύο σωληνάκια να διασχίζουν το αυλάκι ανάμεσα στη μύτη και το στόμα της. Ανοιγοκλείνει τα μάτια. Κουβέρτα κομπιασμένη, καφετιά από τη χρήση, τη σκεπάζει ως το λαιμό. Τα μάτια της μένουν ανοιχτά. Εστιάζει επάνω του. Εκείνος ξυπόλυτος. Γυμνός από τη μέση και κάτω. Τα φαρδιά μπούτια, χλωμά σαν αδειανά απο αίμα, στο λίγο φως του στενού δωματίου θυμίζουν υπερμεγέθεις μπουκάλες που άδειασαν και κανείς δε θυμήθηκε να γεμίσει. Ελάχιστες τρίχες και δύο γόνατα που τρέμουν.

«Πού είναι τα καινούρια μου παπούτσια μάνα; Πού; Γιατί του τα έδωσες;».

            Δεν ακούω άλλο. Δεν θέλω να σκέφτομαι άλλο. Δύο χρόνια στον όροφο κι ακόμη να συνηθίσω. Ξύπνησα.

Το σχολείο που έχει περισσότερους δασκάλους από μαθητές

Ένα σχολείο-πρότυπο για παιδιά με αυτισμό βρίσκεται στο New jersey των Ηνωμένων Πολιτειών.

Στο Κέντρο Αναπτυξιακής Μάθησης στο Warren του New jersey, 250 παιδιά  που έχουν διαγνωστεί στο Φάσμα Αναπτυξιακών Διαταραχών, φοιτούν σε αυτό το σχολείο όπου η αναλογία μαθητής/δάσκαλος είναι 1/1,5. Σύμφωνα με το BBC το New Jersey έχει το μεγαλύτερο ποσοστό παιδιών με αυτισμό, στις ΗΠΑ.
Τελευταία στοιχεία του πληθυσμού της περιοχής δείχνουν ότι 1 στα 29 αγόρια της περιοχής έχει διαγνωστεί με αυτισμό. Το ποσοστό για τα κορίτσια είναι μικρότερο.
Το σχολείο παρέχει την δυνατότητα στα παιδιά διαφόρων ηλικιών, με την βοήθεια των δασκάλων να αναπτύξουν τις δεξιότητες τους. Εκτός από τα παιδιά οι ειδικοί του σχολείου, βοηθούν και τους γονείς των παιδιών, στην προσπάθεια κατανόησης και ευρύτερης αντίληψης των δυσκολιών αλλά και των δυνατοτήτων των παιδιών τους. Τα τελευταία χρόνια στην Αμερική, το ποσοστό διεγνωσμένων με αυτισμό , έχει αυξηθεί σημαντικά.

Πηγή: Lifo.gr

Απρίλης

Κάποιοι, πολύ πρίν απο μας γιόρταζαν αυτή την εποχή την ευφορία της Φύσης . 

  Ήταν τόσο καταλυτική η επίδραση της επάνω στο ανθρώπινο σώμα και το μυαλό που εξελίχθηκε ιστορικά με τέτοιο τρόπο ώστε να καταλήξει σε γιορτή-ες με θρησκευτικές προεκτάσεις.(π.χ.Ανθεστήρια)

    Για' μένα, είδαν τον "Θεό" μέσα και γύρω τους.

  Δεν θεολογώ.

Ο κύκλος των εποχών πρέπει να μας θυμίζει τους κύκλους της ζωής. Μετά το καλοκαίρι, το φθινόπωρο. Μετά το χειμώνα, η άνοιξη...

Αυτή γιορτάζω και σας εύχομαι να τη συναντάτε γύρω σας! 

Ο Σοφός τρελός

Μα, ποιος μπορεί να είναι ο σοφός τρελός; 

Είναι ένας χαρακτήρας των κειμένων ή της πραγματικότητας;

"Η κοινωνικά χαμηλή καταγωγή του έχει σχέση με τις θεωρίες κρατικής εξουσίας της εποχής,που αποδίδουν ιδιαίτερη σημασία στην άποψη του λαού: το στόμα του λαού είναι το στόμα του Θεού. Στην εποχή της απολυταρχικής μοναρχίας είχε προηγηθεί μια φάση έντονων φιλοσοφικών συζητήσεων για την κρατική εξουσία, το δικαίωμα του λαού να επαναστατεί ενάντια σε ανίκανους αρχηγούς και για το ρόλο του βασιλιά ως απλού εκτελεστή της λαϊκής εξουσίας..."

      "Στον Καλντερόν ο λαϊκός κριτικός είναι ο Ζητιάνος , στο Σαίξπηρ, μεταξύ άλλων , ο Φάλσταφ, στην ιταλική όπερα του Μπαρόκ είναι ο έξυπνος λαϊκός τύπος που αντιτάσσει την κοινή λογική στα υπέρμετρα πάθη των ηρώων,  είναι ο αντιήρωας της απλής επιβίωσης που κριτικάρει θεούς (άρχοντες) και ανθρώπους. Στις απόψεις του ωστόσο καθρεφτίζεται η πίστη σε μια βαθύτερη τάξη πραγμάτων. Αυτός ο λαϊκός τύπος, κωμικός στα εκφραστικά του μέσα, αλλά σοβαρός τελικά στην ουσία του, που ξεσκεπάζει με την ελευθερία του τρελού και το αντικανονικό του φέρσιμο τα κακώς κείμενα της κοινωνίας και του κόσμου, έχει τελικά μια κοινωνιοκριτική , ακόμα και καθ' όλο το 18ο αιώνα..." (Κείμενα και Αντικείμενα, Βάλτερ Πούχνερ, Καστανιώτης)

    

 Πόσο τρελός και πόσο λογικός αισθάνεται ο καθένας μας, είναι στην κρίση του. Το μόνο ή έστω από τα λίγα που μας μένουν είναι να προβληματιζόμαστε καθημερινά για όσα μας συμβαίνουν. Τα παραπάνω μπορεί να αφορούν χαρακτήρες της δραματουργίας αλλά το δράμα και η ζωή ταυτίζονται με τρόπο αναπαραστατικό μεν αλλά βίαιο και σκληρό δε. 

Τα συμπεράσματα δικά σας.