Τιιι κάνουμε; Χαθήκαμε, ε; Έχω κάτι καινούργιο για να ζεσταθούμε λιγάκι... Μην σας τρομάξει ο χαρακτήρας, αυτή τη φορά είναι κλεμμένος απο το σουρεαλιστικό σενάριο του Salvador Dali, BABAΟUO. Δεν είναι το κεντρικό πρόσωπο του σεναρίου αλλά συμμετείχε σε μια σκηνή που ξεχώρισα ως την πιο ρεαλιστική του έργου. Το περιβάλλον στο οποίο τον τοποθέτησα, μοιάζει απρόσιτο αλλά ο χαρακτήρας αυτός έχει ακόμα πολλά να πει κι είναι όλα οικεία.
Οφείλω να ανάφέρω πως το παρόν κείμενο δημιουργήθηκε στα πλαίσια του μαθήματος Ισπανόφωνο και Λατινοαμερικάνικο θέατρο.
Οφείλω να ανάφέρω πως το παρόν κείμενο δημιουργήθηκε στα πλαίσια του μαθήματος Ισπανόφωνο και Λατινοαμερικάνικο θέατρο.
Ο
Διευθυντής της Ορχήστρας
Σκόρπιες λευκές τρίχες, λιπαρές στην άκρη , συναντιούνται
σχεδόν σε παράταξη από το μέσο της φαλακρής κώμης ως τον αυχένα. Νύχια καθαρά,
περιποιημένα, και στον παράμεσο δαχτυλίδι χρυσό με κόκκινη πέτρα.
«Εγώ ξέρω καλύτερα απ’
όλους…όλους! Αν κουράστηκα; Όχι! Ποτέ! Σιωπή!»
Καθισμένος
στο γυμνό στρώμα του κρεβατιού, κοιτάζεται στον καθρέφτη της ντουλάπας, ακριβώς
απέναντι. Τα δάχτυλα του διασχίζουν το σβέρκο και χαϊδεύουν τις ζάρες που
σχηματίζει το αφυδατωμένο δέρμα.
«Σιωπή! Τι σημαίνει μάταιο;
Τόσα χρόνια στρατιωτικός ,δεν έμαθες να χρησιμοποιείς ορθά τις λέξεις; Και τι
σημαίνει μάταιο; Λέξη τεχνητή , αποδεικτική της νωθρότητας και της απραγίας…»
Κόκκινο παντελόνι με χρυσή ραφή στο πλάι.
Πουκάμισο ξεκούμπωτο, λευκό, σιδερωμένο σαν να πλησιάζει το τέλειο κολλάρισμα.
«Αίσχος σ’ αυτούς που
αρνούνται ν’ ακούσουν! Αρνούνται, ναι, γιατί νομίζουν πως εκείνων το πνεύμα
διοικεί…Αίσχος! Ποιοι, αυτοί , οι υπάνθρωποι κάτοικοι μιας χώρας δίχως σύνορα!
Υπάνθρωποι, κωφοί, όχι από ατυχία αλλά από βούληση! Ακούς;»
Ξυπόλυτος. Τα πόδια του
κρέμονται χωρίς να φτάνουν να πατήσουν το ξύλινο πάτωμα. Σκύβει ελαφρά. Ρεύεται
δυνατά. Τραβά κοντά του μια λευκή κάλτσα από το στρώμα και τεντώνοντας τα
δάχτυλα του δεξιού ποδιού προσπαθεί να τη φορέσει. Ρεύεται ξανά.
«Θα τους πατάξω! Θ’ ακούσουν
και τότε…καταργείται η λέξη μα-ται-α!»
Ανασηκώνεται. Προσπαθεί για
δεύτερη φορά να φορέσει την κάλτσα. Ακούγεται να σύρει μέσα στο στόμα του, παχύ
φλέγμα. Σκυμμένος, φτύνει στο δάπεδο. Η κάλτσα πιάνεται από τα δάχτυλα και
στέκεται. Σηκώνει την πλάτη του.
«Μα είναι δυνατόν; Μα, την
προανάκρουση του Τανχάουζερ;».
Ρεύεται σιγανά.
«…αδιανόητο…».
Σηκώνει το κεφάλι και
προτάσσει την κοιλιά στο κενό.
«Θα διατάξω τη σύλληψη τους! Θα τους
εξαφανίσω! Κομμουνιστές σίγουρ…».
Ρέψιμο τον διακόπτει.
«…α! Κομμουνιστές!
Διαφθορείς… Όχι, όχι…».
Αναστενάζει.
«…όχι, ίσως όχι συλλήψεις…Δεν
θέλω να γίνει έτσι. Ίσως να μην πρέπει να προκαλέσουμε τόσο…»
Απευθύνει βλέμμα
μεγαλοπρέπειας στον όμοιο απέναντι του.
«Είμεθα αξιοπρεπείς…εμείς οι
καλλιτέχνες…».
Σφίγγει ελαφρά το πάνω
χείλος.
« Καλλιτέχνες…ρομαντικοί…σπουδαίοι!
Δεν θα ενδώσουμε! Δεν θα πάψουμε να υπερασπιζόμαστε τα ιδανικά του πνεύματος
και του πολιτισμού μας! Εσύ, σιωπή! Χάσου! ».
Ακόμη ένα ρέψιμο.
«Όχι , όχι ρομαντικοί! Φιλάνθρωποι,
ναι, ναι…και α…»Τεντώνει τα γυμνά δάχτυλα του ποδιού. Μικρά τεμαχισμένα
κομμάτια κρέας σε σχήμα τετράγωνο. Τα παρατηρεί, έπειτα πιάνει μια δεύτερη
κάλτσα από δίπλα του και σκύβει προς τα μπρός.
«Ησυχία είπα! Μιλώ εγώ τώρα!
Ο Διευθυντής της Ορχήστρας , ο στρατιωτικός ακόλουθος του Αρχιστράτηγου της Πρωθυπουργικής
ταξιαρχίας! Ο Μέγας Αρχιμουσικός των Τάξεων!»
Ένα ακόμη ρέψιμο ξεφεύγει με ορμή ανάμεσα από
τα δόντια του.
«Σεβασμός και
συμμόρφωση…α-ξιο-πρεπεια!»
Περνά την κάλτσα με μία
κίνηση από το μελανό πόδι και την αφήνει. Ισιώνει την πλάτη.
«Εκείνοι όμως…φασίστες…κομμουνιστές
σίγουρα!». Ρέψιμο με διάρκεια. «Κομμουνιστές, λιγδιάρηδες!».Ρέψιμο ξανά. Πιάνει
την κοιλιά του.« Θα συνεχίσω…θα τους κάνω ανθρώπους εγώ! Η τοποθέτηση μου εκτός
στρατιωτικής τάξης έγινε την κατάλληλη στιγμή!»
Το βλέμμα προς το είδωλο του
ασάλευτο.
«Μου το αναγνώρισε και ο Αρχιστράτηγος.
Εργάστηκα σε όλη μου τη ζωή για την τάξη, για το στρατό, για την πειθαρχία, για
το έθνος και ασφαλώς για την τέχνη! Μου το αναγνώρισε …Σίγουρα! Γνωρίζω
καλύτερα απ’ όλους! Μου εζητήθει και θα σας κάνω ανθρώπους! Θα μάθετε ν’
ακούτε, θα μάθετε να βλέπετε!»
Αργά τραβά την κάλτσα ως τον
αστράγαλο. Την τεντώνει και αναστενάζει βαθιά. «Όσο αντέξω…δεν θα
υποκύψω…κομμουνιστές, φασίστες!». Χαϊδεύει το πρησμένο στομάχι. «Αλήτες,
βρωμερά ξεράσματα…της μάνας σας αποπατήματα! Θα σας μάθω πως γίνονται άνθρωποι
τα ζώα! Άξεστοι!»
Ακουμπά τα χέρια σε γροθιές
στο στρώμα και σπρώχνει προσπαθώντας να ισιώσει την πλάτη του.
« Αγράμματοι…»
Πιο δυνατά.
«Αγράμματοι, που όλη σας τη
ζωή το μόνο χαρτί που χρειάστηκε να πιάσετε ήταν…για να σκουπίσετε τον κώλο
σας!» Βήχει και το φλέγμα τον πνίγει. Προσπαθεί να καταπιεί. «Από…τυ…χημένα
ανθρωπάρια…».
Βήχει ξανά καθαρίζοντας το
λαιμό του.
«Αποτυχημένα ανθρωπάρια του
συρμού, άχρηστα πλάσματα που υπήρξατε μόνο για να καταβροχθίζετε και να
γαμιέστε…»
Οι φλέβες του λαιμού διογκώνονται.
«Κτήνη! Πότε ακούσατε ξανά
μουσική, κτήνη! Μα το προανάκρουσμα του Τανχάουζερ! Ανίδεοι, τιποτένιοι, από τη γέννηση σας πάψατε
ν’ ανασαίνετε ανθρώπινα! Μονάδες ψευτοπολιτισμένες, άχρωμες, άσχημες μάσκες που
δεν φοβηθήκατε ποτέ την Κρίση σας! Δεν σας φοβάμαι εγώ! Κομμουνιστές…φασίστες!».
Πνίγεται και πάλι. Προσπαθεί
να πάρει ανάσα αλλά ο αέρας δεν του φτάνει και το σφύριγμα μοιάζει σαν από
αμαξοστοιχία. Σκύβει όλο και περισσότερο μπροστά ώσπου πέφτει με φόρα μπρούμυτα
στο πάτωμα. Τότε ακούγεται η βαριά ανάσα του.
«Δεν σας…φο-βα-μαι
εγώ…συνετός πά-ντα, σώφρων πά-ντα, ηγεμών πά-ντα! Υπακούω πάντα! Με διέταξε ο στρατηγός…να
αποστρατευτώ…να οργανώσω μια πολιτική ορχήστρα…να παίζω για το κοινό… του
μετρό…να ψυχαγωγώ…το κοινό…του μετρό…στην πλατφόρμα…το πλήθος που περιμένει…το
πλήθος που έρχεται…όχι κοινό, πλήθος, μάζα, όχλος…να διευθύνω όσο εκείνοι
περνούν, μόνο περνούν, κι όταν ανοίγουν οι πόρτες εκείνοι που φεύγουν κι
εκείνοι που μόλις έφτασαν μπλέκονται ανάμεσα στα όργανα, τραβούν με τις
βιαστικές βαλίτσες τους τις παρτιτούρες, ανακατεύονται μεταξύ των εγχόρδων και
των πνευστών, διαλύουν τη συμφωνία…κι εγώ συνεχίζω να διευθύνω… τον όχλο… την
αταξία, το χάος…είναι διαταγή.»
